Museo de Belas Artes de A Coruña

O proxecto consiste na rehabilitación de parte do antigo edificio, que só conservaba a súa fachada principal e a primeira coxía, e unha nova construción. A complexidade do programa do Museo suxire utilizar unha retícula como orde e estrutura básica. Esta xérase a través de relacións co antigo edificio e da idoneidade da dimensión dos espazos que vai acoller. Sobre elas irei configurando os diferentes usos e baleiros públicos sobre os que flota por riba o espazo expositivo, máis íntimo.

Entre as dúas actuacións, o vello e o novo, créase unha rúa acristalada onde se sitúa o acceso público principal, espazo de referencia visual que coa luz cambiante do solo nos achega á realidade.

A convivencia co antigo edificio realiceina utilizando referencias deste –a cor, a escala, o material– e sobre todo a súa presenza constante coas dúas sutís imposicións. Así constrúo en pedra ata a cornixa do convento, definíndoo como un zócalo que enlaza co antigo. O resto son paneis sándwich de aluminio, elementos lixeiros e vidro.

A fachada principal e o espazo que esta define conserváronse e restauráronse. O resto derrubouse para construír o novo museo.

A complexidade actual do concepto de museo e das súas funcións suxire a procura dun espazo integrador con carácter público. Un espazo con percepción do exterior, con posibilidade de asollamento, eixo xerador e elemento orientador do edificio. Este eixo concrétase no espazo entre o vello edificio e o novo como unha rúa que enlaza, a entrada actual, coa primitiva, aínda de posible utilización hoxe para a igrexa e o salón de actos.

O museo, de exposición permanente, nace a partir da planta primeira, como unha caixa reticular, flexible e múltiple nas súas posibilidades. Este é un espazo neutro, rodeado por todo o edificio, onde a luz natural non trata de iluminar os cadros, só de axudar a articular o espazo.

A planta baixa, pétrea, é prolongación da praza e enlaza coa rúa interior, que será de uso vario, alterno e intermitente. A rúa abren as tendas, bar, servizos. No solo da planta baixa prodúcense ocos e vultos. Enriba deles e neles expoñerase. (…)

Unha sala de exposicións temporais, como se dunha caixa negra se tratase, semientérrase neste espazo. Acollerá aquelas mostras que esixan a total independencia do exterior.

O museo estrutúrase nunha retícula: abstracción de estrutura flexible. A retícula será o elemento estético. El módulo escollido (6 x 6) vén da súa idoneidade coa modulación do edificio existente.

Na planta baixa do edificio existente ábrense ocos a modo de soportais. Neles sitúanse os elementos de atención ao público (…) a modo de elementos soltos, exentos e lixeiros que ofrecen o seu propio ritmo, a súa propia diversión e lixeireza no conxunto rixidamente ordenado.

No exterior preténdese definir o espazo do museo. A orde da retícula e das columnas do interior percorre o perímetro exterior. Trátase de dar un significado a este espazo, hoxe anodino. De definir un baleiro contra o ruído existente, ruído da desorde das estridencias das construcións próximas. Un espazo público no museo.

O edificio vello aporta a escala pétrea que producen a súa fachada e a súa esquina (…).

No enlace dos espazos definidos polo novo edificio e o vello, onde está o intercambio das tramas de dous edificios, producirase a penetración da esquina cara á rúa interior.

A proposta debe integrarse con claridade na orde urbana, impoñendo as súas propias leis e non marxinándollas ao ditado dos propios condicionantes e miserias do lugar; en lugar de diluíla no cotiá, perdendo o seu valor referencial, que se hoxe non é tanto de monumentalidade.